حافظ

نیست در شهـــــــــــر نگاری که دل ما ببـرد
بختــــــــم ار یار شود رختـــــــم از اینجا ببرد

کو حـریفی کش سر مست که پیش کرمش
عاشق سوختـــــــــــه دل نام تمنــــــــا ببرد

در خیال اینهـــــــــمه لعبت بهوس میـــــبازم
بو که صاحب نظـــــــــــــــری نام تماشا ببرد

باغبــــــانا ز خزان بیخبرت می بیــــــــــــــنم
آه از آنروز که بادت گل رعنــــــــــــــــــــا ببرد

رهـــزن دهــــــــــر نخفـتست مشو ایمن ازو
اگر امـــــــــروز نبردست که فــــــــــــردا ببرد

علــــم و فضلی که بچل سال دلم جمع آورد
ترسم آن نرگس مستانه بیغــــــــــــــما ببرد

سحر با معجــــــــــزه پهلو نزند دل خوش دار
سامری کیست که دست از ید بیضا ببـــــرد

جام میــــــــــنایی می سد ره تنگدلی ست
منه از دست که سیل غمت از جا ببـــــــــرد

راه عشق ار چه کمینــــــــگاه کماندارانست
هر که دانسته رود صرفه ز اعـــــــــــــدا ببرد

حافظ ار جان طلبد غمـــــــــــــزه مستانه یار
خانه از غیـــــــــــــر بپرداز و بهل تا ببــــــــرد

حــافــظ